Is er een grens aan de liefde van een moeder voor haar kind?

MOEDERLIEFDE

Afgelopen weekend werd voor mij nog maar eens duidelijk dat ik door het vuur ga voor mijn jongens!

Als mama van een voetballer sta je natuurlijk wel eens aan de zijlijn. In het verleden ging dat regelmatig gepaard met de nodige aanmoedigingen. Meer dan eens hebben wij als voetbalmama’s de jongens op het veld vleugels gegeven waardoor ze tot meer in staat waren dan ze zelf misschien dachten.

Dit seizoen is mijn oudste zoontje bij een andere vereniging gaan voetballen met een aantal van zijn vriendjes. Hier kregen we echter de indruk dat dit ‘not done’ was, of in ieder geval toch niet in dezelfde mate. Dus we hebben ons wat ingehouden.

Afgelopen zaterdag zag ik mijn zoontje op het veld ‘kleiner’ worden. Als keeper is hij (zoals vele andere keepertjes) geneigd te denken dat een tegengoal een fout is van hem alleen. En in plaats van de oppepper die hij nodig had, kwam er vanaf de kant feedback wat hij béter kon doen. Ik zag zijn koppie triester worden en zijn ogen zochten die van mij.  

Na het eerste kwart liep ik op hem af om hem een hart onder de riem te steken. Zelf zou hij het liefst de handdoek in de ring gegooid hebben, maar na een korte ‘peptalk’ is hij toch weer naar zijn maatjes gelopen.

Toen hij met de rust in tranen was, zijn handschoenen uittrok en bijna schreeuwend aangaf dat hij het veld niet meer op zou gaan, ben ik met hem apart gaan staan. Eerst heb ik hem de ruimte gegeven en verhaal laten doen, vervolgens heb ik hem gezegd dat hij in zichzelf mag geloven, dat ik in hem geloof, dat hij het kan! Ja, ik ben coach. Ik ben bovenal ook moeder. Een hele trotse moeder ook! En ik vond hier iets van.

Ik geloof in positieve feedback

in aanmoediging, in leren (van eventuele fouten), in het vergroten van zelfvertrouwen en het scheppen van een sfeer en een klimaat waarin eenieder met plezier aan sport kan doen. Ik geloof NIET in prestaties koste wat kost….

Samen met mijn zoontje ben ik op de anderen (trainer/coach en maatjes) af gestapt en heb ik laten weten dat het belangrijk is dat de focus ligt op positieve feedback! Dat ik dat wilde terug zien. Omdat ik het niet laat gebeuren dat mijn zoontje zijn zelfvertrouwen ontnomen wordt, het plezier in voetbal ontnomen wordt. Ik wilde het zien in de tweede helft!

Vervolgens ben ik terug gelopen naar de zijlijn waar ik met nog een aantal andere ouders de jongens op het veld heb staan aanmoedigen.

Ik kan de emotie nog altijd terug voelen. De kracht van een leeuwin!

Mogelijk hebben andere supporters gedacht: ”Wat voor moeder is dat om tijdens een match op de trainer af te stappen.” Mogelijk hebben zij het ervaren als ‘not done’. Of misschien zouden ze juist het lef willen hebben om het zelfde te doen…

Ik weet het niet en eigenlijk… maakt het me ook niets uit!

Enkele jaren geleden had ik deze stap waarschijnlijk niet gezet. Omdat ik het heel belangrijk vond wat anderen van me zouden denken, hoe anderen tegen mijn actie zouden aan kijken, wat het verder voor gevolgen zou kunnen hebben etc.

Nu was er maar 1 ding belangrijk voor me

mijn zoontje, die mij nodig had en voor wie ik er wil zijn. Hij weet dat ik er voor hem ben, dat ik er altijd voor hem zal zijn en ik ben er zeker van dat hij dit heeft gevoeld!

Wordt jouw moederliefde begrensd?

Wil jij net als ik vertrouwen op je gevoel en daar ook naar handelen? Wil je in je kracht staan en je niet langer laten leiden door de gedachten wat anderen misschien (van je) denken of vinden?

Dan nodig ik je uit voor een vrijblijvend gesprek om te bekijken wat ik ook voor jou kan betekenen.