What doesn’t kill you makes you stronger

HIER EEN BERICHT VANUIT ACCRA…

Inmiddels zijn we hier een maand en valt er wel iets te vertellen.

De ervaringen die we tot nu toe hebben (gehad) lopen erg uiteen.

We hebben vele vriendelijke en ook vrolijke Ghanezen gezien en gesproken die heel behulpzaam zijn en een lach van oor tot oor laten zien. Aan de andere kant worden we ook geconfronteerd met enorme armoede en kijken bij ieder verkeerslicht vele wanhopige oogjes ons aan voor wat geld. Veel respect en bewondering heb ik voor degenen die grote manden en schalen op hun hoofd dragen en hun koopwaar proberen te verkopen. Het lijkt me overbodig om te vertellen dat ze geen 40-urige werkweek kennen …. Hele dagen staan ze in de volle zon, regelmatig met een kind in een draagdoek op de rug gebonden.

Afspraken…?!

Wat betreft de afspraken die gemaakt worden is het altijd afwachten óf ze worden nagekomen en zo ja, wanneer dan?! Vriendelijk als ik ben met mijn grote portie geduld heb ik hier nog wel wat te leren want anders denk ik dat ik kan wachten totdat ik ‘een ons weeg’. Dat geldt overigens ook voor het verkeer. Regels?! Wat zijn dat? We kijken gewoon voor ons en duwen de auto zo snel mogelijk voor de ander, liefst met een arrogante blik opdat de ander je ook zeker voorrang verleent. Tenzij je natuurlijk een héle grote auto hebt, een belangrijke functie bekleedt, want dan…. rijd je zelfs in tegengestelde richting met sirene en/of zwaailicht en maakt iedereen ruim baan voor je!

Ja, het is even wennen!!!

Mooie plaatsen

We zijn naar mooie plaatsen geweest die via, voor onze begrippen, onbegaanbare weggetjes gaan waarbij je onderkomens ziet die bestaan uit enkele golfplaten en een doek. Daar troffen we een wilde oceaan aan die respect afdwingt en die je met alle voorzichtigheid trotseert. In de onderstroom zouden we niet de eersten zijn die er verdrinken.

Uitdagingen aangaan

In de drukke stad die Accra is, zijn ook leuke plekjes te vinden. We zijn al enkele keren naar de ‘Botanical Garden’ geweest waar een ‘high rope’- parcours is gemaakt. Gebouwd door een Nederlander, dus we gaan er vanuit dat dit wel aan de veiligheidsnormen voldoet

Het is aardig wat meter boven de grond en een uitstekende manier om jezelf uit te dagen (zeker wanneer je last hebt van hoogtevrees). Het gevoel van trots en de bijbehorende adrenaline zijn een mooie beloning. We hebben dit allemaal gedaan, zelfs Joy! Een boost voor het zelfvertrouwen!

Het is hier fantastisch! Toch?

Als ik zou zeggen dat het allemaal geweldig is en dat we alleen maar blij rond lopen dan is dat een leugen….

Ja, we hebben een goede start gehad: een mooi huis, direct al een aantal leuke contacten en ook toen de jongens naar school gingen waren we mega trots op ze, MAAR….

Op het moment is het even zwaar, heel pittig en zoeken naar mogelijkheden. De afgelopen anderhalve week zijn we voornamelijk bezig geweest om Joy op de juiste plek te krijgen. Hij was in eerste instantie in KG (kindergarten) geplaatst, maar voelde zich daar niet thuis. Na de derde kleuterklas in België was hij meer dan klaar om naar ‘de grote school’ te gaan en hier zou hij 3 dagen te jong zijn voor de 1st Grade. Niet alleen stak hij met kop en schouders boven de anderen uit, hij wilde ook ontzettend graag leren. Joy is een jongen die op zoek gaat naar andere kinderen die aan hem gewaagd zijn want ook fysiek wil hij worden uitgedaagd. Ondanks dat hij geweldige juffen had, lieten we hem de tweede week iedere dag huilend achter. En ik kan je vertellen dat dit je niet onberoerd laat! En ja, je moederhart breekt op zo’n moment. Samen met mijn man heb ik doorgezet en zijn we de nodige gesprekken aan gegaan met school. De aanhouder wint zullen we maar zeggen; afgelopen dinsdag is Joy gestart in ‘de eerste’

Gelukkig ging het vanaf dat moment goed met Joy, des te meer omdat we met andere problemen te maken kregen. Levi voelde zich ontzettend alleen, onzeker, verloren en wist geen raad met zichzelf. Misschien drong het nu tot hem door dat deze situatie voor de langere termijn was, hij liep er tegen aan dat hij niet alles begreep en bescheiden als hij is durfde hij niet goed met anderen te gaan spelen als hij niet door hen gevraagd werd. Tegelijkertijd miste hij de vriendjes en familie die we hadden achter gelaten. Natuurlijk speelt zijn perfectionisme een rol. Hij stelt hoge verwachtingen aan zichzelf. (Hoe herkenbaar?! De Inge van vroeger zou hier ook helemaal in vast gelopen zijn.) Ik heb veel met hem gepraat en gezegd dat ‘goed ook goed genoeg is’ en hoe graag ik dat ook wil overbrengen en hoe heerlijk het voor mij is om bij mijn coachcliënten het verschil te zien, het lukte me niet om dit mijn eigen zoon te laten voelen… Pijnlijk, lastig, frustrerend; ik voelde me hierin onmachtig en ik faalde. Dit moest ik keren, ik besefte dat ik niet tegelijkertijd mijn moederrol kon vervullen en als zijn coach kon fungeren. Het belangrijkste leek me om er gewoon voor hem te zijn met alle emoties die daarbij horen. Voldoende veiligheid bieden en op hetzelfde moment hem krachtiger maken, de positieve momenten te benoemen en daarmee zijn zelfvertrouwen vergroten. Ik sta hier niet alleen in, gelukkig niet! Mijn emotie mag er ook zijn en dit kan ik delen met mijn man. Mijn collega’s vraag ik om hulp en ze zijn er voor me om middels een online sessie weer het een en ander overboord te gooien. Vanuit school is er veel oog voor de sociale en emotionele stabiliteit van de leerlingen en voor Levi is dit prioriteit nummer 1. Dat leren (kennis) komt later wel. Met de ‘school counseler’ heeft Levi een goede klik en hij kan daar meerdere momenten per dag terecht. De terugkoppeling verloopt goed. De schoolkeuze is goed geweest. Dat kunnen we vaststellen.

De impact van alle veranderingen is groot, voor alle drie onze zoontjes, voor ieder op hun eigen(wijze) manier. Naar buiten gericht of naar binnen, verdrietig, boos, teleurgesteld, gefrustreerd, woedend, onmachtig; alles hebben we al voorbij zien komen.

Dit wist je vantevoren!

Dit zijn de (zwaardere) momenten waar we vooraf rekening mee hadden gehouden. Maar tot het zover is, kun je onmogelijk inschatten hoe je er zelf op reageert. We leren hier allemaal van, we komen hier allemaal sterker uit. Dat geloof heb ik! Alleen soms is het een kwestie van doorzetten, dan weer van loslaten, gewoon te zijn, even alles de vrije loop laten en dan jezelf weer toespreken door de zure appel heen bijten en jezelf een schouderklopje geven omdat je wederom een stapje verder gekomen bent. Het hoort er allemaal bij. Waar je ook bent, in welke situatie je je ook begeeft. De vraag is hoe je ermee omgaat. Blijf je erin hangen of ga je de draad weer oppakken?

Ik kies voor het laatste!