Waarom opvoeden moeilijk is

OPVOEDEN IS NET EEN SPEL, TOCH?

Er zijn meerdere spelers, je hebt een doel voor ogen, soms wordt er gespeeld in teams, de ene keer werk je samen, dan weer heb je te maken met tegenstanders, sommigen kunnen niet tegen hun verlies en laten daardoor ander gedrag zien….

Maar is het spel dat opvoeden heet wel zo leuk?

Heb jij ook dat dilemma?

Dat de kinderen willen GAMEN?
Het liefst onafgebroken de hele dag door.
En nee, dan heb ik het niet over bordspelletjes.
Ik heb het over elektronische games zoals Minecraft, FIFA, en in mijn opzicht de ergste: Fortnite.

Zelf heb ik helemaal niets met dat soort games. Blijkbaar heeft het wel een grote aantrekkingskracht!
Nu hoef ik écht niet alles zelf leuk te vinden wat mijn kinderen doen en andersom ook niet, maar ik merk dat onze jongens zich anders gaan gedragen.
Ze worden wat geagiteerder, feller, onrustiger, luisteren minder goed en lijken continue bezig met wanneer ze de volgende keer kunnen/mogen spelen.
Een verslavend karakter zogezegd.

Is het alleen maar slecht?

Ja, ik ben de moeder, de ouder, dus ik zou het natuurlijk gewoon kunnen verbieden….

De andere kant is dat zie ik dat dit online gamen vriendjes samenbrengt. Ze spelen alsof ze naast elkaar op de bank zitten terwijl er soms wel duizenden kilometers tussen zit. Met de headset op overleggen ze met elkaar over de juiste strategische zetten. Dat is de manier waarop ze met elkaar in verbinding komen. Laat ik ze daarentegen video-bellen (via Skype of What’s App) dan gebeurt er iedere keer hetzelfde:
“Hoe gaat het?”
“Goed… en met jou?”
“Ook goed.”
EINDE gesprek en dus nemen de ouders aan weerszijde het initiatief om hun kinderen de volgende vraag in te fluisteren. Hoe het gaat op school, of ze nog naar de voetbal zijn geweest etc. etc.
Tja, de wens om met elkaar in contact te blijven is er wel, maar wat kun je en mag je verwachten van een 10-jarige. (Of zelfs een jonger kind.)

Ondanks dat we al bijna anderhalf jaar weg zijn, doet het me goed om te zien dat vriendschap nog steeds kan blijven bestaan. Een andere invulling dat wel, maar zou ik dat dan dus niet moeten stimuleren?
Andere argumenten spelen voor de meeste andere ouders waarschijnlijk ook: iedereen in de klas mag het en ik hoor er niet bij als ik niet mee doe.

Dilemma dus!

Wij hebben er vooralsnog voor gekozen om onze jongens wél te laten gamen, maar gelimiteerd. Op de woensdagen omdat ze dan vroeger uit zijn (evenals de vriendjes in België en Nederland) en in het weekend. En dan blijft het bij maximaal anderhalf uur per dag.

Belonen en straffen

Het liefst zou ik onze zoons enkel belonen voor goed gedrag, maar in de praktijk komt het erop neer dat we ze ook wel eens straf geven. Dat drukken we, tot hun grote frustratie, dan uit in het ontzeggen van game-tijd.
Je zal begrijpen dat dit niet warm ontvangen wordt.

Voor mij zit er ook een positieve kant aan deze straf…

Wanneer er geen game-tijd is, komt er ruimte voor andere activiteiten. Ze wéten hoe het ervoor staat en hoeven dus ook niet te zeuren wanneer ze mogen spelen. Heerlijk!

Afgelopen woensdag heb ik een heerlijke middag gehad met ‘the boys’; samen gezwommen en waterpolo gespeeld, geholpen bij wat huiswerk en omdat het zo goed verliep zaten ze gedoucht en wel om 17u klaar op de bank voor een film van de Nederlandse school.

Grappig!

Hoe anders je dan kunt kijken, want stiekem wordt het dan opeens zelfs aantrekkelijk als ze niet luisteren.
Dat betekent namelijk meer offline tijd met de jongens en meer vrolijkheid!

Hoe ga jij om met gamen? Wat weegt voor jou het zwaarst? Of vragen jouw kinderen er überhaupt niet naar?