Van lijden naar leiden

DE KEUZE OM TE BEPALEN HOE JE WIL REAGEREN

“Inge, hoe doe je dat toch, je glas halfvol blijven zien en het positieve benadrukken? Heb jij nooit last van tegenvallers? Ben jij nooit eens boos of verontwaardigd?

Komt het geluk jou aanvliegen?”

Het antwoord hierop is een volmondig ‘nee’!

Ik heb zeker ook mijn momenten dat ik baal, dat ik me afvraag waarom anderen niet, net als ik, hun afspraken nakomen. Dat ik geduld voor 4 moet hebben omdat het bij anderen ontbreekt. Dat op één en dezelfde dag allerlei dingen samenkomen, die ik liever anders had gezien. Dat het BIJNA lijkt alsof er een complot gesmeed wordt om te testen hoeveel rek er bij mij nog in zit….

Ik kan je vertellen dat ik daar nu even zit. Op dat dieptepunt!

De nieuwe hulp (ja inderdaad, als je goed hebt mee geteld al weer de derde) kwam opnieuw te laat en deze keer zonder me even te bellen. Soms word ik even ‘gek’ van het vele geduld en begrip dat ik over het algemeen voor anderen heb. Vorige week had ze een probleem met de opvang voor haar dochtertje en had ik aangegeven dat ze een dag kon vrij nemen. Vervolgens kwam degene die haar altijd met de motor weg brengt en ophaalt niet opdagen en kwam ze veel te laat omdat ze ‘last minute’ nog ander vervoer moest regelen. Gisteren was zijn motor kapot en kwam zij daar pas achter toen hij niet kwam opdagen en dus arriveerde ze later dan anders. Vandaag was haar vervoersprobleem blijkbaar nog altijd niet opgelost waardoor ze onaangekondigd een uur later binnen stapte. Een uur later hier, gewoon een uur later naar huis zou ik dan nog kunnen denken. Zij het dat er vandaag meerdere dingen op het programma stonden en mijn hulp een update moest krijgen, terwijl ik eigenlijk al weg had moeten zijn voor een Pilates sessie. Een pittige één-op-één training die ik écht niet wil missen vanwege het feit dat dit mijn rug enorm helpt en ik zeker niet terug wil naar de situaties van afgelopen december én oktober toen ik helemaal ‘vast’ zat!

Ga ik het aan?

Dus… toch even benoemd dat ik niet blij ben dat ze te laat kwam en dat ook nog zonder bericht. Mijn verwachting uitgesproken en haar vervolgens een snelle overdracht gegeven.

Gedoe!

In de ochtend had ik de projectmanager en facility manager al gebeld aangezien wij wel een hele flinke waterconsumptie hebben die naar mijn idee buiten alle proportie is. Voor de verduidelijking, is het geen uitzondering dat er geen water via de leiding komt. We (zeg maar gerust de manager van Chain Homes nr. 25, ik dus!) bellen dan weer een bedrijf dat even onze watertanks aanvult met 6 ton water! Mooi, ze hoeven mijn stem maar te horen, en ze doen hun uiterste best om het zo snel mogelijk te leveren. Dat dan weer wel. Een beetje vriendelijkheid van mijn kant zal daar ook wel een bijdrage aan leveren. Ze komen dan wel water brengen, maar ik bied hen altijd allemaal een koud watertje aan om de keel te smeren. Goed, waar was ik? Ja, het water dat als sneeuw voor de zon lijkt te verdwijnen hier. Onze hulp er dus even op attent maken dat de loodgieter zal komen (hopelijk) en dan op onderzoek gaat naar een mogelijke lekkage (of zo).

Opgesloten?

Verder had ik al meerdere malen geprobeerd om met de afstandsbediening de grote poort helemaal open te krijgen. Tevergeefs. Na een avondwandeling gisteren met Beau (onze pup) en mijn 3 jongens ging de poort nog wel terug open, maar niet meer helemaal dicht. Een tweede afstandsbediening en ook de handmatig ingevoerde cijfercode boden ook geen oplossing. Gekeken wat het probleem kon zijn, maar dat werd niet duidelijk. Ik keek naar de opening, ik keek naar de auto en nog eens naar de opening. Hmmmm…. Net wel, net niet? Zou het lukken om morgen met de auto naar buiten te gaan, want anders konden de jongens zo maar nog niet naar school! De huurbaas gebeld om het probleem voor te leggen. Er ZOU een sleuteltje aan 1 van de afstandsbedieningen moeten hangen waarmee de poort in ieder geval manueel gesloten en geopend kon worden. Niet dus! Ik kon me ook niet herinneren dat we dit sleuteltje ooit gehad hadden.

Wanneer ik het even niet meer weet…

Voor alle zekerheid mijn extern geheugen aangesproken. Levent, die voor het werk in Zuid-Afrika zit, een berichtje gestuurd en ook gebeld. Even wachten omdat hij nog in de afronding van een teametentje zat. Toen hij me terug belde, kreeg ik te horen dat ook hij nooit zo’n sleuteltje gezien had. Onze, toch wel vriendelijke, huisbaas kwam op mijn verzoek even langs. (Hij woont in dezelfde compound.) Hij had een sleuteltje bij zich, maar dat zal vast en zeker van hun eigen poort zijn geweest want het was geen match met die van ons. De volgende ochtend, vanmorgen dus, zou hij nog eens bellen naar het bedrijf dat de poort geplaatst had. Op het oog samen geconcludeerd dat de ene auto toch net door de opening moest kunnen. De vraag van de jongens: ”Kunnen we dan niet naar school??!!” was hiermee beantwoord

Het idee dat het solar systeem dat de poort aanstuurt onvoldoende zon had gezien in de voorgaande dagen en dat de poort daarom niet in beweging kwam, kon ik vanmorgen met zekerheid van tafel vegen. Het was dus wachten op de personen van het bedrijf om met een oplossing te komen. In ieder geval met een tijdelijke. Mogelijk voel je hem al aankomen… het is nu na 21u en ze zijn nog altijd niet geweest… Een geluk dat de auto, zonder schrammen, naar buiten is gekomen en dat ik hiervoor niet hoefde na te denken over een plan B.

Elk nadeel…

Na de korte overdracht, snel de auto ingestapt. Het voordeel van veel tijd in het verkeer doorbrengen is dan dat ik onderweg even een boodschappenlijstje kan maken, een mailtje beantwoorden en een App kan versturen naar klas 4A om de ouders op de hoogte te brengen van de plannen voor de ‘end-of-school-celebration’, want ja als roomparent (klasse ouder) heb ik natuurlijk ook een verantwoordelijkheid.

It’s ‘raining cats and dogs’

Prima Pilates sessie gehad, nog snel even proberen het ontbrekende ingrediënt voor het menu van vanavond te scoren (anders moet ik, zoals wel vaker, nadenken over een alternatief). Ok, een énorme stortregen op het moment dat ik uitstap. Gelukkig weerhoudt me dat niet om een sprintje te trekken en mijn zoektocht naar de kokosmelk tot een goed einde te brengen. Vele Ghanezen kijken me met enige verbazing aan, terwijl ze zelf met tientallen bij de ingang rustig afwachten totdat de bui voorbij is getrokken. Bij de kassa aangekomen, bestudeert de cassiere me van top tot teen. Ja, ik ben doorweekt van dat kleine stukje. Ze zegt me dat ze zou willen dat ze een paraplu voor me had… Ik lach vriendelijk en antwoord dat ik een paraplu in de auto heb liggen maar dat deze vast vanwege de wind de lucht in zou vliegen EN dat ik niet van suiker ben en dus niet zal smelten. Haar 2(!) collega’s die mijn boodschapjes in de door mij meegebrachte tassen doen, beginnen hartelijk te lachen.

Bij de uitgang zie ik één van de medewerkers 2 bezoekers naar hun auto begeleiden met een grote parasol; hahaha. Service, dat mag gezegd worden! Ik besluit er niet op te wachten en loop rustig naar de auto. Ik word liever nat dan dat ik op deze gladde ondergrond helemaal onderuit schuif.

Bijna thuis

De regen is gestopt. Mijn chauffeur zegt tegen me dat hij denkt dat ze inmiddels wel geweest zullen zijn voor de poort. Ik kijk hem aan. Serieus? Vraag ik. We zijn in Ghana hoor. Grappig dat onze Ghanese vriend, die toch beter zou moeten weten, naïever is dan ik.

‘We’ hebben maar een paar minuten tijd

Hop, hop de douche in. Ik heb 20 minuten om me op te frissen, aan te kleden en terug in de auto te stappen om naar school te gaan. Oh ja, en voor de leerkrachten is er vandaag een lunch georganiseerd waarvoor de ouders zijn gevraagd iets af te geven. Met al die verschillende nationaliteiten zal dat wel een geweldige diversiteit aan gerechten en hapjes zijn! Ik had een echte Hollandse appeltaart willen bakken maar de jongens vonden het leuker als ik beschuit met muisjes zou afgeven. Dus die moest ik ook nog in rap tempo smeren. Ik was op tijd en het mag ook een klein wonder heten dat mijn keurig opgestapelde beschuiten met zowel rose als blauwe muisjes het gered hadden. Had ik al benoemd dat de wegen hier niet al te best zijn en de weggebruikers ervoor zorgen dat de chauffeur regelmatig op het allerlaatste moment op de rem moet trappen?

Ik heb nog mooi even tijd om enkele andere ouders te vragen hoe het met ze gaat, terwijl ik wacht op Levi en Jiro met zijn ‘playdate’. Fijn dat Joy vandaag met een ander mee kan rijden naar de Nederlandse school. Het is altijd al een puzzel en nu hadden we het met deze auto niet eens gered! De achterbank zit al vol. In de andere auto kunnen we buiten de chauffeur en mezelf 5 kinderen kwijt. Maar die auto paste niet door de opening van de poort vanmorgen.

Een lach

‘On y va’. Laten we gaan. Blijft leuk die gesprekken op de achterbank. Volledig in het Engels alsof ze nooit anders gedaan hebben. Een lach van een trotse moeder verschijnt in de autospiegel.

“Mama, mama, we hebben honger!”Honger is een groot woord denk ik om 1:20u wanneer ze wat eerder op de dag al een warme lunch achter de kiezen hebben, maar goed, ik heb goede eters en daar kan ik alleen maar blij mee zijn. Waarschijnlijk zijn ze uit op de ‘bofrot’ die op straat verkocht wordt; een lekkernij die zich het beste laat omschrijven als een kruising tussen een oliebol en een broodje. Vriendje Anthony heeft dat nog nooit gehad maar wil het ook wel eens proberen. Op dit tijdstip en via deze route moet het normaal gezien wel lukken om één van de ‘bofrot’-verkopers tot bij de auto te roepen. Raampje open en nog net voordat het verkeerslicht op groen springt, overhandigt zij haar koopwaar en wij in totaal 3 cedis (nog geen €0.60) met 3 blije gezichtjes als resultaat.

Weer thuis, zie ik net de loodgieters weg lopen. Na een telefoontje blijkt dat er een lekkage was die hoogstwaarschijnlijk de hoge waterconsumptie heeft veroorzaakt. ‘Fingers crossed’ dat dit probleem nu is opgelost.

De jongens vermaken zichzelf en ik neem even de tijd om het avondeten voor te bereiden en achter mijn computer te kruipen. Mijn oog valt op een mail verstuurd vanuit Duitsland. Snel open ik het bericht waarin te lezen is dat de opgestuurde bloedtest van Beau (onze pup) niet het gewenste resultaat heeft.

Nu BAAL ik écht!

We zijn er al even mee bezig om ons lieve vriendje met ons mee te nemen wanneer we richting Nederland gaan. In plaats van hem 10 weken achter te laten en allerlei constructies en opvang te regelen, hebben we ervoor gekozen al het nodige te doen om hem, maar zeker ook onszelf een groot plezier te doen. Alleen nu zie ik de uitslag van de Rabiës test en ik hoef niet lang te rekenen om te bedenken dat de kansen nu wel klein geworden zijn. Dit moet ik even verwerken. Levent wil ik niet bellen. Hij heeft zojuist via de App laten weten dat hij zich niet lekker voelt en dat hij zijn hotelbed induikt in de hoop dat hij morgen het land weer in mag. Met hoge koorts geeft dat namelijk problemen. De kinderen wil ik helemaal niet op de hoogte brengen zo lang er ergens nog een sprankje hoop is. Ik besluit de dierenarts meteen te App-en. 2 Weken na de booster die hij afgelopen zondag kreeg toegediend zou opnieuw een bloedtest gedaan kunnen worden en dan zou de uitslag mogelijk nog op tijd binnen zijn om de papieren in orde te brengen voordat we 5 juni in het vliegtuig stappen. Dan lees ik dat de vaccinatie die hij afgelopen zondag heeft toegediend NIET de Rabiës booster was waar ik specifiek om gevraagd had. Ik ben boos, ‘upset’, en dat schrijf ik hem ook. Ik begrijp het niet. Morgen komt de dierenarts om Beau alsnog de Booster te geven. Ondanks de rekensom en de hevige teleurstelling maak ik de keuze om hoopvol te blijven. Wie weet?

Maar eerst een stukje chocolade

Dat kan ik nu wel gebruiken!!!

Waarom dit hele gedetailleerde verhaal?

Punt 1 omdat ik altijd aanraad om niet dingen ‘op te kroppen’, DEEL het! In dit geval helpt het mij om van me af te schrijven. Op die manier dingen op een rijtje te zetten.

Punt 2 omdat ik wel degelijk een leven heb met ‘ups’ en ‘downs’ net als JIJ.

We kunnen alleen dingen in perspectief zien wanneer we het gehele plaatje bekijken.

Punt 3 omdat ik nu ook in staat ben om op een bepaalde manier te handelen. Iets wat ik enkele jaren geleden niet zó had gekund. Creatrix heeft daar de grootste bijdrage aan geleverd.

Enkele voorbeelden:

Zonder Creatrix®

I had ik me vanmorgen van binnen opgevreten toen de hulp kwam, maar had ik niet het gesprek aan durven gaan.

II had ik me waarschijnlijk depressief of in ieder geval negatief gevoeld alsof alles en iedereen tegen me was vandaag.

III Had ik misschien zelfs vraagtekens gezet bij ons verblijf in Ghana. Omdat het hier allemaal zo anders werkt. (Niet efficiënt of keurig volgens afspraak bijvoorbeeld.)

IV Was ik waarschijnlijk blijven hangen in mijn negatieve gevoelens van boosheid en teleurstelling.

V Zou ik dadelijk wakker liggen van het piekeren.

Na Creatrix®

I Wat een opluchting dat ik het bespreekbaar kon maken en mijn verwachtingen kon uitspreken. Het ligt nu open en ik heb mijn grenzen aan gegeven.

II Nu kon ik het relativeren.

III Nu kan ik beter accepteren dat bepaalde dingen anders werken en kan ik zelfs om lachen, ook samen met de Ghanese mensen die me omringen. Door te kijken hoe ik ZELF anders op situaties kan reageren zorg ik ervoor dat ik geen slachtoffer word.

IV Nu mocht het er zijn, maar was het vrij snel ook weer afgezwakt en verdwenen.

V Ik ben ervan overtuigd dat ik zodra ik dit stuk heb afgerond en heb gedeeld, ik kan toegeven aan mijn vermoeidheid. Morgen weer een dag en zo lang het nog geen zekerheid is, mag ik en wíl ik blijven uitgaan van de mogelijkheden en de kansen (ook al zijn ze minder groot).

Herken jij jezelf in de Inge vóór Creatrix®?