Toch niet zo open minded?!

WAT MIJ RAAKTE?

Daar zaten we dan.

Netjes met z’n vijven op een rij in de kerk; prominente plaats, direct achter de ouders van de ‘bride-to-be’. We waren keurig op tijd, misschien zelfs aan de vroege kant. We werden welkom geheten door de broer van de bruidegom en al snel kwamen de andere familieleden om ons ook de hand te schudden. We werden gemakkelijk opgemerkt als enige blanken en volledig in wit volgens de dresscode.

Toen het koor al zingend intrede deed, werd ons alvast duidelijk waarom we niet op één van de rijen aan de zijkant mochten plaats nemen. Die plek was namelijk voor hen gereserveerd.

Het was niet het mega swingende koor, maar toch zeker niet stijfjes. En ze brachten mooie klanken voort.

De bruidegom, toch wel wat zenuwachtig, kwam binnen en nam begeleid door zijn bruidsjonkers plaats vooraan in de kerk.

De nodige liederen volgden in afwachting van de bruid. Naar Ghanese begrippen, heb ik inmiddels begrepen, hoefden we niet al te lang op haar te wachten

Aan de hand van haar vader (gehuld in traditionele stof) en vooraf gegaan door een aantal bruidsmeisjes liep ook zij naar de stoelen die vooraan in de kerk voor het aanstaande koppel waren klaar gezet.

Niet zo goed voorbereid.

Onze jongens hadden het wel wat warm, helaas geen handwaaiers mee genomen. Meer nog kregen ze dorst en was het natuurlijk best lang stil zitten de 2 uur durende dienst… Ondanks dat gedroegen ze zich netjes.

Op het oog konden ze dat van mij ook wel zeggen, verwacht ik, hoewel ik er vast en zeker niet op alle foto’s en video’s lachend op zal staan. En zoals gezegd zal ik er wel regelmatig op verschijnen omdat de ouders van de bruid natuurlijk vastgelegd dienen te worden…

Het is niet altijd wat het lijkt!

Op het oog dus… want op een gegeven moment kookte ik van binnen! En eerlijk?! Ik kan nog niet helemaal goed plaatsen waar ik nu het meest last van had. Waren het de woorden van de priester óf de bewustwording bij mezelf dat ik misschien toch niet zo open-minded ben als dat ik zelf wil geloven?

Levi, onze oudste zoon, merkte al wel op dat ik me niet helemaal in mijn element voelde. Hij vroeg me wat er was. Ik heb hem gezegd dat ik daar zeker op terug zou komen maar niet op dat moment.

De priester vervolgde zijn preek…

Hij kreeg knikkende reacties, applaus en aanmoedigingen. Ik verbaasde me en voelde me ongemakkelijker worden.

Uit respect voor het bruidspaar kneep ik mijn tenen bij elkaar en heb ik de neiging om op te staan en de kerk uit te lopen onderdrukt.

Waarom was ik zo geraakt en zelfs ‘upset’?

(Of moet ik zeggen ‘pissed-off’?)

Aanvankelijk was er niets aan de hand. De bruidegom werd toegesproken respect te hebben voor zijn vrouw en haar te eren. “Mooi”, dacht ik. “Zo ‘hoort’ het toch, dat mensen die samen iets aan gaan respect hebben voor elkaar”? (Überhaupt dat mensen respect hebben voor elkaar, maar dat terzijde). Daarna sprak de priester tot de bruid. Voor alle duidelijkheid; in de naam van God. Ik heb niet onthouden uit welke gedeelten of verzen van de Bijbel maar er werd wel naar gerefereerd.

Natuurlijk (?!) werd er van haar verwacht dat ze na de huwelijksvoltrekking ‘submissive’ (onderdanig) zou zijn naar haar echtgenoot. Dat ze datgene zou doen wat er van haar verlangd werd. “Serieus?” dacht ik. Aan deze woorden werd nog een en ander toegevoegd maar ik was er even niet helemaal met volle aandacht bij, totdat….

De priester sprak over een ‘adult version’. Voor alle duidelijkheid, onze kinderen waren niet de enige kinderen in de kerk. Mijn oren weer gespitst, hoorde ik hem het volgende zeggen (in naam van God); dat de man zijn kleding los moest dragen opdat zijn vrouw hem te allen tijde kon ‘bespringen’. Dat zij met de instemming het huwelijk uit vrije wil aan te gaan dan ook (rechtsreeks verband) akkoord zou gaan ‘acces to penetration’ (!) te bieden op ieder (door haar echtgenoot) gewenst tijdstip. EN zou ze dat niet doen, dat het niet meer dan logisch was dat haar man dit buiten de deur zou gaan zoeken.

Hoezo contrasterend?

Opnieuw welt er iets in me op. Misselijkmakend gewoon! De gelijkwaardigheid die ikzelf zo belangrijk vind is zo ver te zoeken! Mijn werk bestaat eruit vrouwen in hun kracht te zetten! De priester startte met de opmerking dat de man respect moet hebben voor zijn vrouw. Getuigt dit gedrag van respect????

Er is nog een hele lange weg te gaan.

Wanneer meisjes van jongs af aan ingeprent krijgen dat zij de gedienstige zijn, onderdanig aan jongens/mannen en dus dienend dienen te zijn. Dat ze dit niet alleen thuis horen maar dat dit wordt verkondigd tijdens de regelmatige bezoekjes aan de kerk en dan ook nog uit naam van God. Wat kunnen of mogen we dan verwachten van (jonge) vrouwen? Dat zij voor zichzelf opkomen, zich los maken, zelf keuzes maken en richting aan hun leven geven?

Ik ben in SHOCK!

Dit bezoekje aan een lokale Ghanese bruiloft heeft veel bij me opgeroepen dat mag duidelijk zijn. Het zal ook zeker niet het laatste zijn dat ik met jullie hierover deel…

Ik ben nóg meer overtuigd van het werk dat ik doe! Dat heeft het me in positieve zin opgeleverd. Voor mij betekent dit NIET dat ik met vrouwen aan de slag ga om hen tegen hun mannen op te zetten. Natuurlijk niet! Het gaat erom dat je je kunt uitspreken, dat er gecommuniceerd wordt tussen partners en dat er van daaruit een relatie mogelijk is waarbij beiden zich goed, fijn en geliefd voelen. Want zeg nu zelf, dat willen we toch allemaal?