Jezelf zijn is dat veilig?

DURF JIJ HET AAN?!

Hoe veilig voel jij je?

Hoe goed voelt jouw huis? En jouw thuis?

Misschien is het goed om eerst eens te kijken wat een definitie van huis of thuis is!

Volgens de Van Dale (het woordenboek):

• HUIS: gebouw om in te wonen

Hoe een huis eruit ziet kan dus verschillen! De meesten van ons zullen zich een stapel stenen met een dak voorstellen, voor anderen kan het uit enkele golfplaten met wat doeken bestaan of misschien een hutje van leem….

Een plek waar je woont, waar je leeft, waar je een bepaalde mate van bescherming hebt tegen weersinvloeden, dieren (de natuur) en andere mensen?

Ik voel me veilig in ons huidige huis. We wonen in een compound, waar niemand binnenkomt die hier niet hoeft te zijn. De beveiliging belt me op om te checken of het klopt dat ik bezoek verwacht of dat er iemand bij ons komt werken alvorens ze deze personen binnen laten. 

• THUIS: plaats waar iemand zich thuis voelt

Dat wordt al wat lastiger te benoemen, toch?

Voor mij is dat de plek waar ik samen ben met mijn gezin. Waar we lief én leed met elkaar delen. Waar ik mezelf kan zijn. Tot enkele maanden geleden was dit in België, nu is dat in Ghana.

Lange tijd heb ik dingen gedeeld met de mensen die heel dichtbij me stonden. Enkel met hen. En zelfs dan was ik nog behoorlijk voorzichtig. (Ik heb het nu over emoties, wat er in me omgaat en niet het materiële delen.) Dat betekende dus ook dat ik niet de échte Inge aan anderen toonde. Ik liet zien van wat ik wilde dat anderen van me zouden zien. Tenminste… zo veel mogelijk.

Met andere woorden; ik had regelmatig maskers op. Die van blije Inge wanneer ik me verdrietig voelde of die van toegeeflijkheid wanneer ik zelf eigenlijk andere behoeften had. Het masker waarmee ik rust uitstraalde terwijl ik van binnen misschien wel kookte van woede!

Nu zie ik dat, maar destijds was ik me daarvan niet bewust. Ik begrijp dan ook dat er veel energie verloren gaat wanneer je je anders voordoet dan je je voelt. Dat je moe wordt en uitgeput kunt raken.

Deel jij wat er in je omgaat? Wie ziet JOU?

Er zijn natuurlijk vele mensen die jou op straat zien lopen, bij het schoolplein, op een feestje, bij de sportschool… Maar DAT bedoel ik niet! Wie krijgt de ware jij te zien? En wéét je überhaupt wie je écht bent?

Wanneer je in de spiegel kijkt; kijk je dan zonder oordeel? Welke dingen zeg je tegen jezelf? Weet de buitenwereld dat van je?

Maskers

Hoeveel maskers draag je? Hoe vaak doe jij je anders voor dan je bent? Hoe vaak gedraag je je anders dan dat je je voelt? Hoe vaak handel je anders dan je zou willen? Zeg jij ‘JA’ wanneer je ‘NEE’ voelt?

Waarom dragen we eigenlijk maskers? Wat zit daar achter of kan ik beter de vraag stellen: ”Wat zit daarONDER?”

Is het schaamte? Verdriet? Boosheid? Heb je angst dat de ander je niet accepteert wanneer je je ware ik laat zien? Het gevoel niet goed genoeg te zijn? Het kan werkelijk van alles zijn. Overtuigingen die je hebt, emoties die jou belemmeren jezelf te zijn.

Ik kom nu uit mijn huis

En ik laat mezelf zien. Dat betekent dat ik me kwetsbaar opstel, héél kwetsbaar. Want zoveel mensen, zoveel meningen. En niet iedereen zal er hetzelfde over denken als ik. Nu kan ik oprecht zeggen dat ik dat ok vind.

Voor geen goud!

Een voorbeeld dat heel actueel is:

Al een aantal weken stoeit één van onze zoontjes enorm met het naar school gaan. Na een goede start, lukte het hem ineens niet meer. Wanneer we het schoolterrein opliepen gebeurde er iets met hem, pure stress en paniek. De lieve jongen met wie ik vele gesprekken kan voeren waarvan ik soms zelf versteld sta, is dan niet meer bereikbaar. Niet toegankelijk. Het is alsof er een knop omgaat en dat alle deurtjes sluiten en enkel het reflex van vluchten wordt geactiveerd.

Natuurlijk is het een enorme aanpassing hier; in een compleet ander land, je verstaanbaar maken in een nieuwe taal, nieuwe contacten maken en tegelijkertijd de familie en vriendjes missen. We hebben al van alles ingezet. We hebben veel met elkaar gesproken om helder te krijgen wat er precies speelt, hem verhaal te laten doen, om hem gerust te stellen en ook om hem te motiveren. De toon kon variëren van heel vriendelijk en alle begrip tot ook steviger en stellen van een ultimatum of consequenties  die bij bepaalde keuzes horen. We hebben ontspanningsoefeningen gedaan en juist ook gezorgd voor de mogelijkheid om te ontladen door een kussengevecht te houden of door een boks-zak aan te schaffen waarop hij zich kan uitleven. Stapjes in de goede richting hebben we beloond. We hebben veel ondersteuning ervaren van mensen om ons heen (zowel dichtbij als veraf) en vanuit school. Er is een heel schema opgesteld om het aantal uren op school uit te bouwen, maar ook dat had niet het gewenste resultaat.

Gebroken hart

Ik kan je vertellen dat het verschrikkelijk is om je van je eigen kind los te trekken, je om te draaien en zonder om te kijken door te lopen terwijl je hem hoort huilen en schreeuwen. Mijn hart brak! Maar zelfs dat hebben we geprobeerd.

Vele ouders hebben hier natuurlijk iets van mee gekregen en ondanks of juist omdat zij in een vergelijkbare situatie hebben gezeten, hebben ze daar ieder hun eigen mening over. Er zijn personen die meedenken en een luisterend oor bieden, die begrijpen dat het niet eenvoudig is omdat er nu eenmaal niet 1 kant en klare oplossing voor is. (Want dan hadden ze dit natuurlijk bij aanvang van het schooljaar aan iedere ouder al wel overhandigd, zou ik denken.) Anderen dragen ideeën aan of geven duidelijk hun ongezouten kritiek. (Want zij weten wél hoe het zo even op te lossen is!)

Opluchting

Gelukkig kan ik inmiddels zeggen dat ik dat niet als persoonlijke kritiek oppak, dat ik het gewoon laat zijn en dat ik soms in mezelf wat medelijden heb met deze personen die enkel en alleen hun eigen waarheid kennen en niet verder kunnen kijken, niet vanuit een breder perspectief kúnnen uitgaan. Ik voel niet (meer) de behoefte om deze ander te overtuigen of mezelf te verdedigen. En dat voelt als een enorme verlichting.

Ik heb toen het me teveel werd mijn tranen de vrije loop gelaten. Ja, gewoon ‘en plein public’. Lang heb ik mijn sterkte, mijn kracht kunnen behouden, maar ook ik ben een mens met mijn eigen grenzen. Of ik me daarvoor schaam? Nee! Ik ben wie ik ben. Ik durf mijn kwetsbaarheid te tonen. Voor mij is dit geen teken van zwakte, zoals dat wellicht voor menig ander zal zijn. Voor mij is dat ‘mezelf zijn’. Geen maskers opzetten. En juist doordat ik mezelf toelaat te ontladen komt er ruimte om weer te gaan bouwen. Constructief. Vooruit!

Conclusie

Ja! Jezelf zijn is veilig, mits je op jezelf kunt vertrouwen, je keuzes durft te maken en je jouw gevoel van eigenwaarde niet laat afhangen van anderen. Sterker nog, dan voelt het zoveel lichter en vrijer om je maskers af te zetten en gewoon jezelf te zijn.

Wil jij ook jezelf zijn? Wil jij je thuis voelen bij de mensen van wie je houdt? En wil jij zonder maskers door het leven gaan? Wil jij je veilig voelen, óók wanneer je je huis verlaat?

Dan kan ik je helpen om net als al die andere vrouwen je ballast over boord te gooien; je niet te schamen voor wie je bent. Je niet langer te laten beheersen door verdriet, de angst voor afwijzing of teleurstelling en je boosheid niet meer te onderdrukken.

In plaats daarvan trots te zijn op wie je bent en je werkelijk veilig en vrij te voelen!

En zelf ben ik daar een goed voorbeeld van. Dat is hoe ik erover denk