In de spagaat

WAARDENCONFLICT

Ken je het gevoel dat je in de spagaat zit. En dan bedoel ik niet letterlijk omdat je aan turnen of gymnastiek doet!

Dat je heel duidelijk een keuze moet maken uit 2 opties die beiden veel waarde voor je hebben? Maar die je onmogelijk kunt verenigen.

Nou ik werd hiermee geconfronteerd dit weekend.

Waarom ik dit persoonlijke verhaal met jullie deel?

Ik heb veel aan persoonlijke ontwikkeling en zelfontplooiing gedaan, ook heb ik vervelende issues opgeruimd waardoor ik veel positiever in het leven sta en beter weet wat ik wil en hier ook naar handel. Daar komt bij dat ik vaker mijn ratio even uitschakel om naar mijn intern kompas te luisteren.

En toch…

kom ook ik dingen tegen, kom ik mezelf wel eens tegen, heb ik mijn moeilijke(re) momenten en aarzel ik soms even om een besluit te nemen.

Wanneer je als coach werkt, wil dat namelijk niet zeggen dat je leven continue in een flow zit of dat je geen baaldag kan hebben! Fijn is dan wel dat ik een aantal bronnen en vooral ook lieve collega’s heb die mij dan dat zetje in de goede richting kunnen geven. (Zoals ik dat ook voor hen doe, wanneer zij dat nodig hebben.)

‘Reality check’

Is een andere reden. Zoals ik al vaker heb aangegeven, is het heel hip en trendy om fantastische foto’s te plaatsen in de social media (de meesten dan ook nog met een filter om er zeker van te zijn dat ze er op hun voordeligst opstaan natuurlijk…) Het uitdragen van het geweldige leven dat op rolletjes loopt en waarbij de schaduwkantjes vooral in het donker mogen blijven, nee MOETEN blijven…

Voor menigeen die zich wat onzeker of depressiever voelt een reden om dieper in een dal weg te zakken. Want kijk; het gras is écht groener bij die ander.

Krachtig kwetsbaar

Wat zou het mooi zijn wanneer we allemaal eens onze kwetsbaardere kant zouden laten zien. Eens even niet de schijn op te houden, de ander te laten zien dat er niet zoiets hoeft te zijn als voetstukken en blinde admiratie. Ik ben ervan overtuigd dat er veel meer verbinding komt en contact op een niveau dat mensen écht samenbrengt.

Hoe dan ook…. laat ik bij mezelf beginnen en wie weet dat goed voorbeeld doet volgen.

Hoe ik in de spagaat kwam….

Afgelopen week bemerkte mijn man dat er wat geld verdwenen was in huis.

Voor alle duidelijkheid ben ik iemand die uitgaat van vertrouwen totdat het tegendeel bewezen wordt. En zelfs al ben ik ervoor gewaarschuwd dat je hier in Ghana wat alerter moet zijn, ik weiger uit te gaan van wantrouwen en dat iemand vertrouwen moet verdienen.

Maar ja, nu het erop leek dat er iemand iets weg nam, konden we niet anders dan de proef op de som nemen.

Zaterdag gingen we uit en bleef onze hulp bij de jongens. Het was niet de eerste keer dat ze oppaste en we hadden duidelijke afspraken gemaakt wat wel en niet mocht en wat er verwacht werd. Met een gerust hart vertrokken we voor een heel gezellige avond. Bij thuiskomst zoals altijd weer die warme, liefdevolle gevoelens bij het zien van ons kostbaarste bezit; heerlijk in dromenland.

Toen we onze slaapkamer in kwamen en mijn man ontdekte dat er nu met 200% zekerheid geld verdwenen was, gaf dat wel een heel vervelend gevoel.

Wat nu?!

Het ging niet om veel geld, maar onze hulp had wel van ons gestolen!

Samen besloten we dat dit niet acceptabel was, maar dat we haar reactie de volgende ochtend zouden afwachten.

Om een lang verhaal kort(er) te houden; in eerste instantie werd er ontkend. Bij doorvragen kon ze er niet langer omheen en bekende ze dat ze het geld had weg genomen. Een voor ons ontzettend ongemakkelijk tafereel volgde; een medemens die zich op je voeten stort en smeekt om vergiffenis. Ze bood aan dat we haar mochten slaan, haar salaris inhouden, als ze toch maar mocht blijven. In eerste instantie bij mijn man en vervolgens bij mij, inspelende op mijn vriendelijkheid en het moederschap. Zonder deze baan kon ze immers haar gezin niet onderhouden, hoe moest dat dan met haar 2-jarige dochter?

Values

2 voor mij heel belangrijke waarden kwamen naar boven:

Vertrouwen; dat is voor mij het uitgangspunt in iedere relatie.
Een tweede kans; ervan uit gaande dat ieder kan veranderen en dat je verleden je niet hoeft te achtervolgen.

Daar sta je dan… of eigenlijk daar zit je dan; in de spagaat

Deze twee zijn nu eenmaal niet te verenigen. Onze hulp had ons vertrouwen geschonden. Daarbij was ze niet eerlijk geweest toen ernaar gevraagd werd.

In de maanden dat ze bij ons werkte, hadden we een band opgebouwd en waren we tevreden over dat wat ze voor ons deed, MAAR als ze dit (op zijn minst) een keer gedaan had, dan was ze ertoe in staat om het vaker te doen.

Aan de andere kant kan iemand leren van zijn of haar fouten en daar beter uit komen…

Voor mij geen evidente keuze.

Mijn gevoelens als moeder speelden op; wat voor consequenties zou dit hebben; niet alleen voor haar?

We besloten haar nog een kans te geven, maar ik vertelde haar wél dat ik enorm teleurgesteld was en ook ‘upset’. Het zou een tijd duren om het vertrouwen terug te krijgen.

Later op de dag, toen we ook buitenshuis geweest waren, merkte ik dat ik het idee had dat ik op mijn hoede moest zijn. De sfeer in huis voelde ook geforceerd. Het feit dat we ons meest kostbare bezit ook wel eens bij haar achter laten, gaf misschien nog wel de doorslag. Het kon toch niet de bedoeling zijn dat ik in onze woning, ons thuis, niet mezelf meer kon zijn?!

En dus heb ik mijn gevoel laten leiden,

In de rol van werkgever, voor mij geheel nieuw, heb ik haar laten gaan. Dat ging niet zonder slag of stoot, maar iemand was over mijn grenzen gegaan en daar hield ik me aan vast. Dat sterkte me in mijn handelen.

Met dubbele gevoelens? Ja zeker.