Ik ben een grote egoist

NET ALS VELE ANDEREN!

Afgelopen weekend ben ik samen met nog een aantal lieve mensen op pad geweest voor een goed doel.

Hand in Hand

We hebben een bezoek gebracht aan het Hand in Hand project in Nkoranza (een stukje boven Kumasi hier in Ghana). Ik wist dat hier kinderen worden opgevangen die mentaal of meervoudig gehandicapt zijn.

Van de omvang was ik minder op de hoogte. Ik kies er tegenwoordig wel vaker voor om vooraf niet alles uit te pluizen en uit te zoeken, maar meer onbevangen ergens in te stappen.

Wat een prachtig project! Hier wonen zo’n 96 hulpbehoevende kinderen (en ook volwassenen) die 24/7 begeleid worden door 37 medewerkers aangevuld met vrijwilligers die hier een periode een extra hand aanbieden. Wat een commitment: ieder heeft een vast groepje voor wie hij of zij verantwoordelijk is. Op jaarbasis hebben ze twee keer 1 week vakantie waarbij ze het terrein verlaten en familie en/of vrienden gaan opzoeken. Daarbuiten hebben ze zich volledig verbonden aan deze community, misschien kan ik wel zeggen tweede familie.

Een kind krijgen is niet altijd een zegen

Het ligt allemaal niet zo voor de hand; voor grotere groepen mensen in Ghana is het krijgen van een gehandicapt kind een vloek, een straf van God. Mede dat maakt ook dat er afstand wordt gedaan van deze kinderen, die vervolgens hier opgroeien en vanwege de zorg die zij nodig hebben ook nooit een weg terug hebben. Dat geldt niet voor iedereen; soms is er ook een andere reden aan te wijzen. Bijvoorbeeld een financiële; één van de jongens is als 2-jarige hierheen gebracht omdat hij kromme benen had en niet kon lopen. Het betreffende gezin had geen geld voor de operaties die nodig waren en konden ook niet de benodigde zorg bieden. Inmiddels is hij 15 jaar en drie operaties verder.

Bij het schrijven merk ik dat ontzettend veel zou kunnen vertellen, voor nu wil ik het even beperken om ook de link te houden met het onderwerp dat ik wil aansnijden.

Normaal of abnormaal?

Wanneer ik kijk vanuit wat voor mij ‘normaal’ is, zou ik allerlei kritische noten kunnen laten horen. Ik kan er ook voor kiezen om iets te aanschouwen, ergens deel vanuit te maken, een andere kant te horen, vanuit andere perspectieven naar hetzelfde te kijken. Dat laatste past beter bij mij en bij wat ik wil uitdragen.

Ik ga graag uit van de mogelijkheden van mensen waarbij ik rekening wil houden met de beperkingen van iemand. Dat zal met name mijn oud-collega’s bekend voorkomen

Ik denk en handel vanuit het principe van gelijkwaardigheid. Nee, we zijn niet allemaal hetzelfde of gelijk, maar dat wil niet zeggen dat de één meer waarde heeft dan de ander, dat iemand die een bepaalde functie HEEFT belangrijker zou ZIJN dan iemand die geen baan heeft.

Wanneer iemand binnen een bepaalde cultuur opgroeit en met de paplepel ingegoten krijgt dat een gehandicapt kind krijgen een straf is van God en dat je hier afstand van moet doen, dat je niet in het bijzijn van hem of haar moet zijn omdat deze vervloekt is, dan doet me dat pijn en verdriet en voel ik ook wel even de onmacht. Geeft mij dat de vrijbrief om die ander daarop te veroordelen, omdat dit vanuit mijn perspectief onmenselijk is?

Focus verleggen

Ik ben vooral blij dat er hele lieve mensen zijn die zich inzetten voor dit project. Ik ben dankbaar dat ook personen daarbuiten ervoor hebben gekozen om hun tijd en/of financiële middelen aan te wenden en zo een bijdrage leveren.

Voor mij was het een kans om dit weekend mee te kunnen gaan. Ik heb een bijdrage kunnen leveren, zowel in financiële en materiële zin als in het letterlijk ‘hand in hand’ activiteiten ondernemen. Bij de arm gepakt en mee gelopen tijdens het dagelijks wandeluurtje van 7 tot 8, geholpen bij de maaltijd, aandacht geven en knuffels waar daar behoefte aan was, samen gedanst en gezongen en het pure in contact zijn dat ook zonder woorden kan plaats vinden.

Gever of ontvanger?

Heb ik daarmee iets gebracht? Ja, ik durf te zeggen van wel wanneer ik naar die warme, pure en eerlijke reacties kijk. MAAR…

Heb ik ook niet iets gehaald?

Heb ik het alleen voor die anderen gedaan? Of stiekem ook voor mezelf? Opnieuw kan ik er niet onderuit om bevestigend te antwoorden. Want laat ik eerlijk zijn; het heeft mij een fijn gevoel gegeven dat ik voor de bewoners iets heb kunnen betekenen, dat ik de medewerkers een klein beetje heb kunnen ontlasten, dat we blije gezichtjes mochten aanschouwen en dat ik een onvergetelijke ervaring mag delen met mooie mensen die nu een plekje in mijn hart hebben (en die ik een half jaar geleden nog niet eens kende!)

In feite heb ik het toch voor mezelf gedaan. Mijn daad vanuit liefdadigheid kun je ook bekijken als een egoïstische actie. Per slot van rekening heeft het mij een goed gevoel gegeven. Sterker nog; het heeft mij een héél goed, warm en dankbaar gevoel gegeven!

Zwart/Wit of kleur?

Hoe kijk jij naar de buitenwereld, naar specifieke situaties? Vanuit je eigen referentiekader? Wil je graag de ander overtuigen? Kunnen verschillende meningen ook naast elkaar bestaan zonder dat je je daar over op windt? Is het ok om het oneens te zijn? En kun je dan nog altijd met die ander door één deur?

Ik heb ook daar geen waarde-oordeel over, wél weet ik dat het leven een stuk gemakkelijker is wanneer je bereid bent om (voor even) in de schoenen van een ander te stappen. Het kan zelfs je relatie redden!